Działania psychologa:

• diagnozuje, czyli ustala poziom rozwoju umysłowego, społecznego i emocjonalnego dziecka;
• prowadzi różnorodne terapie i stymuluje rozwój dziecka, tak by jak najskuteczniej mu pomóc;
• udziela porad dzieciom, młodzieży, rodzicom i nauczycielom.

Psycholog diagnozuje i prowadzi terapię. Przede wszystkim poznaje dziecko, dba o utrzymanie kontaktu – dlatego pierwsze spotkania ukierunkowane są na postawienie diagnozy. Ustala się ją w oparciu o obserwację funkcjonowania dziecka w grupie, ocenę jego poziomu intelektualnego, określenie potrzeb emocjonalnych, identyfikację obszarów zaburzeń. Postawienie diagnozy jest niezbędne, by podjąć właściwe działania terapeutyczne. Psycholog może skierować następnie na terapię indywidualną lub grupową, w zależności od potrzeb i wskazań.

Na czym polega terapia psychologiczna?
Psycholog pomaga w rozpoznawaniu, zrozumieniu i rozwiązywaniu zgłaszanych problemów. Stosuje w tym celu wszystkie uznane techniki. Korzysta ze wsparcia instytucji i innych specjalistów.

Rozszerzony zakres oferowanej pomocy psychologicznej:

• niepowodzenia i trudności poznawcze;
• trudności wychowawcze;
• trudności emocjonalne;
• zaburzenia nerwicowe i lękowe;
• zaburzenia związane z jedzeniem;
• kryzys związany ze stratą (rozwód, rozstanie z bliską osobą;
• zmiana warunków życia).

Czym jest terapia logopedyczna?

Obejmuje szereg działań ukierunkowanych na wyeliminowanie wszelkich zakłóceń w zakresie porozumiewania się i komunikacji. Zalecana w wypadku prostych wad wymowy i zupełnej niemożności mówienia.

Diagnoza logopedyczna dziecka obejmuje:

• wywiad z rodzicami lub opiekunami dziecka;
• ocenę sposobów porozumiewania się i rozumienia komunikatów;
• realizację wypowiedzi;
• ocenę budowy i sprawności aparatu artykulacyjnego;
• ocenę czynności fizjologicznych w obrębie narządów mowy;
• badanie słuchu fonematycznego, pamięci słuchowej i kinestezji artykulacyjnej.

Cele terapii:

• niwelowanie zaburzeń mowy, zachęcanie do spontanicznej komunikacji;
• przywracanie mowy;
• nauczanie mowy, która się nie wykształciła;
• wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy;
• wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej i artykulacyjnej.

Czym jest integracja sensoryczna?

Metodę Integracji Sensorycznej stworzyła amerykańska psycholog i terapeutka zajęciowa dr Anna Jean Ayres, która całe swoje życie poświęciła obserwacji i badaniom przyczyn zaburzeń Integracji Sensorycznej oraz sposobów radzenia sobie z problemami.

Integracja Sensoryczna to zdolność selekcji, rozpoznania, interpretacji i łączenia informacji pochodzących ze wszystkich zmysłów człowieka. U większości dzieci proces ten przebiega w naturalny sposób, wykształca się wskutek typowych aktywności. Ale bywa, że zachodzi w sposób nieprawidłowy lub niepełny, co skutkuje późniejszymi problemami w rozwoju, nauce, a nawet zachowaniu.

Najważniejsze objawy dysfunkcji Integracji Sensorycznej:

• dziecko często potyka się, przewraca;
• nie toleruje zabaw związanych z brudzeniem rąk;
• nie lubi lekkiego dotyku, a toleruje mocny;
• nie lubi mycia twarzy i zębów, obcinania paznokci, czesania itp.;
• szybko się męczy;
• jest stale w ruchu (biega, kręci się, skacze, huśta się);
• nie lubi zatłoczonych miejsc;
• nie lubi zabaw ruchowych, gier sportowych;
• nie reaguje na ból;
• nie lubi określonych tkanin ubraniowych (np. wełny);
• ma opóźnioną mowę lub trudności z wymową;
• podczas zajęć stolikowych często podpiera ręką głowę;
• nieprawidłowo chwyta kredkę, długopis.

Diagnoza SI:
Terapia SI poprzedzona jest wnikliwym wywiadem z rodzicami, obserwacją dziecka podczas zabawy spontanicznej i kierowanej. Podczas trzech spotkań certyfikowany terapeuta przeprowadza próby kliniczne i testy. Podczas ostatniej konsultacji szczegółowo omawia postawioną przez siebie diagnozę.

Na czym polega terapia?
Integracja Sensoryczna jest terapeutyczną i profilaktyczną metodą pracy z dziećmi. Terapia odbywa się w sali wyposażonej w specjalistyczne przyrządy. Sprzęt ten przeznaczony jest do stymulacji systemu przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego, ale również wzrokowego, słuchowego i węchowego. Dla dziecka jest atrakcyjną formą zabawy.

Metoda SI wykorzystywana jest w pracy z dziećmi:

• ze specyficznymi trudnościami szkolnymi, takimi jak dysleksja;
• dysgrafia, dysortografia, słaba koncentracja uwagi;
• z ADHD, ADD;
• z mózgowym porażeniem dziecięcym;
• z wadami genetycznymi;
• z autyzmem, zespołem Aspergera;
• z zaburzeniami mowy;
• z upośledzeniem umysłowym;
• z potrzebami ruchowymi (dzieci niepotrafiące „usiedzieć w miejscu”);
• z grupy ryzyka (wcześniaki z uszkodzeniami okołoporodowymi);
• z trudnościami w koncentracji uwagi;
• z opóźnieniem psychoruchowym.

Czym jest program zajęć terapeutycznych TUS?

Program jest nakierowany na wyeliminowanie wszelkich niepożądanych zachowań.
Podczas zajęć dzieci i młodzież nabywają umiejętności i właściwych zachowań społecznych. Uczą się m.in. tego, jak reagować na zaczepki, jak panować nad własną złością, jak rozwiązywać konflikty z rówieśnikami, jak czekać na swoją kolej, jak przegrywać w grach rówieśniczych, jak ponosić konsekwencje.

Zajęcia grupowe stwarzają dzieciom okazje do:

• opanowania kontrolowanych sposobów rozładowywania napięcia emocjonalnego i fizycznego;
• rozumienia przeżywanych emocji;
• wzmocnienia koncentracji uwagi i ćwiczenia tej umiejętności;
• pohamowania swoich spontanicznych reakcji;
• przeżycia pozytywnych doświadczeń w grupie rówieśniczej, tak by odtwarzać je też potem, poza grupą terapeutyczną;
• poprawy samooceny.

Program terapii przewiduje naukę następujących umiejętności społecznych:

• zawierania znajomości;
• słuchania;
• zadawania pytań;
• odmawiania;
• inicjowania rozmowy;
• dyskutowania;
• reagowania na krytykę w sposób społecznie akceptowany;
• wyrażania krytyki.

Czym jest Terapia Ręki?

To usprawnianie małej motoryki (precyzyjnych ruchów palców i dłoni) oraz dostarczanie dłoniom wrażeń dotykowych.

Ćwiczenia i zabawy przeprowadzane w trakcie terapii mają rozwijać sprawność ruchową dłoni, kształtować chwyt oraz koordynację pomiędzy dłonią prawą i lewą, a w dalszej kolejności – obejmować naukę pisania.

To ważne, bo to właśnie dłonią badamy otaczający nas świat, komunikujemy się z nim, realizujemy polecenia mózgu, tj. potrafimy pisać, rysować, rzucać, chwytać itp.

Terapia Ręki ma na celu przede wszystkim usprawnianie tzw. małej motoryki, tj.:

• wspomaganie precyzyjnych ruchów rąk;
• poprawę umiejętności chwytu;
• wzmocnienie koncentracji (koncentracja jest bardzo istotnym czynnikiem wpływającym na to, jak wykonywane są czynności wymagające precyzyjnych ruchów);
• nauka skupiania uwagi;
• wyuczenie świadomego przekraczania linii środkowej ciała;
• poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej;
• rozwinięcie wrażliwości dotykowej.

Czym są reedukacja i zajęcia korekcyjno-kompensacyjne?

W terapii pedagogicznej pomagamy dzieciom, u których stwierdzono nieprawidłowości rozwoju i zachowania. Zaburzenia te koryguje się poprzez odpowiednie oddziaływania specjalistyczne o charakterze psychologiczno-pedagogicznym oraz profilaktycznym. To szczególnie ważne w początkowych etapach edukacji dziecka.

Działania sprowadzają się do korekcji, czyli poprawy zaburzonych funkcji poznawczych i ruchowych dziecka, usprawniania ich współdziałania, a także do kompensacji – usprawniania funkcji dobrze rozwijających się celem wspomagania tych słabiej funkcjonujących lub częściowego ich zastępowania.

Terapia pedagogiczna opiera się głównie na stymulowaniu ogólnego rozwoju dziecka i usprawnianiu funkcji ważnych w procesie przygotowania do uczenia się czytania i pisania, tj.:

• wzrokowo-przestrzennych, czyli skupiania uwagi wzrokowej, spostrzegania i pamięci wzrokowej, opanowania przestrzeni (analiza i synteza wzrokowa, kierunkowość)
• słuchowo-językowych, czyli skupiania uwagi słuchowej, spostrzegania i pamięci słuchowej dźwięków mowy oraz funkcji językowych (słuch fonematyczny i fonetyczny; różnicowanie dźwięków)
• motorycznych, czyli sprawności manualnej i ogólnego rozwoju ruchowego dziecka
• współdziałania funkcji (koordynacja wzrokowo-ruchowa podczas pisania, wzrokowo-słuchowa podczas czytania itp.).

Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć: od 2 do 5 uczniów), tak by osiągnąć zamierzone cele: poprawić funkcje poznawcze, emocjonalno-motywacyjne, poszerzyć wiedzę i przysposobić dziecko w odpowiednie umiejętności.