Masz dzieci – masz głos?

Mały market w Warszawie, kolejka do kasy długa, i jak zwykle stoją w niej pary ze zniecierpliwionymi dziećmi.

Czas w kolejce wyraźnie dłuży się kilkuletniemu chłopcu (jak na moje oko ma nie więcej niż siedem lat), wierci się, kwili, pokrzykuje. Ojciec w średnim wieku trzyma go mocno za rękę, choć słowo trzyma jest tu nadużyciem, bo raczej mocno go ściska, aż maluchowi poczerwieniała skóra. – Tato puść mnie – prosił już przez łzy wymęczony sklepem i całą tą sytuacją chłopiec. Ojciec nie dawał za wygraną, a matka nie reagowała.

To reaguję ja: – Przepraszam Pana, ale chyba za mocno Pan ściska chłopca i myślę, że go to boli. Mówię spokojnym tonem, po cichu, aby nie wprawiać rodziców w zakłopotanie. Na to wyraźnie rozzłoszczony tata, kategorycznie, ze złością i głośno: – A Pani ma dzieci? Odpowiadam, zgodnie z prawdą, że nie, nie mam i już domyślam się co dalej nastąpi. – To jak pani będzie miała to porozmawiamy, a teraz proszę się nie wymądrzać… –mówi autorytarnym tonem. Odpuszczam, a teraz żałuję.

Następnym razem w takiej sytuacji odpowiem, że nie mam dzieci, ale to nie ma nic do rzeczy; że zawsze reaguję, kiedy widzę przemoc (nie ma znaczenia czy stosowaną wobec dzieci, czy dorosłych); że nawet nie mając dzieci wiem, że zabieranie ich w sobotę na zakupy i wystawanie w długich kolejkach to nie jest najlepszy pomysł; i wreszcie, że mógł Pan na te zakupy przyjść sam, a nie w asyście żony, która w tym czasie mogła spędzić dobry czas z ich dziećmi.

Mam prośbę do wszystkich czytających tego bloga RODZICÓW: nie odbierajcie nam – jeszcze nie rodzicom, lub tym którzy nawet nigdy nie zamierzają być rodzicami – prawa zabierać głosu na tematy związane z dziećmi, szczególnie kiedy Wy rodzice wyrządzacie im krzywdę. Czasem, kiedy nie ma się dzieci, widać lepiej, bo z dystansu. Czasem widzimy to, czego Wy już nie zauważacie. Przyjmijcie, to co chcemy Wam powiedzieć z życzliwością…

Anna Maria Dąbrowska